Eliza Koeijvoets (38) is leerkracht in het onderwijs en startte daarnaast twee jaar geleden haar eigen praktijk in familie coaching. Ze is moeder van een tweeling (10) en kreeg er een bonuszoon (5) bij. Zelf ervaarde ze meerdere malen wat er gebeurt als familiesystemen met elkaar verwikkeld raken. Vanuit haar persoonlijke en professionele ervaring als leerkracht, wil ze nu haar levenslessen doorgeven: “In 2018 ben ik voor mijzelf begonnen als kindercoach. De reis van het ondernemerschap begon en ik had op dat moment nog geen idee wat er allemaal bij zou horen. Ik dacht: Oh dat doe ik wel even. Nou dat doe ik dus helemaal niet even. In eerste instantie heb ik er te makkelijk overgedacht. Je hele persoonlijke ontwikkeling komt in een sneltreinvaart voorbij.”
Al gauw kwam Eliza erachter dat ze behalve de kinderen, vooral ook de ouders coacht en dus ging ze van kinder- naar familie coaching: “Ik word er heel blij van als ik een ouder tegenover mij heb die weer gaat sprankelen, blij is en vol zelfvertrouwen de deur uitstapt. Dat ik een stukje verlichting kan brengen. Ik kan heel goed intunen op iemand en aanvoelen wat de ander nodig heeft. Het is mooi als iemand daarna weer ruimte voelt om te ademen. Het bepaalt hoe je je dagen doorkomt in je gezin. Ouders vergeten er soms van te genieten.”
Zelf had ze als enig kind geen standaard jeugd. Haar ouders waren hippies toen Eliza geboren werd: “Mijn ouders hadden een andere kijk op het leven waardoor ik heb geleerd om out of the box te denken. Soms was het ingewikkeld omdat ik het gevoel had dat ik anders was dan anderen. Ik manoeuvreerde tussen wat hoorde en hoe het bij ons thuis ging. Als kind had ik er niet écht last van, maar toch voel je op de een of andere manier aan dat je bepaalde dingen beter binnenshuis kunt houden.”
Waar ze zich thuis dus goed voelde, was dat op de basisschool wel anders. Ruim drie jaar lang werd ze gepest: “Elke dag werd ik na schooltijd opgewacht en in elkaar geslagen. Van alles probeer ik om dit te stoppen. Uiteindelijk hielp maar 1 ding en dat was het vertrouwen in mezelf vinden en gaan staan voor wie ik ben. Ik ben mijn grenzen letterlijk gaan voelen. Ik weet nog heel goed het moment dat het bij mij brak. De stoppen sloegen door en ik ben letterlijk iedereen van me af gaan slaan. Ze waren zo geschrokken! Vanaf dat moment heeft niemand mij ooit nog gepest. Nu, jaren later en na alles wat ik hierover geleerd heb, weet ik dat pesters je uitnodigen om je eigen plek in te nemen. Dat deed ik vanaf die dag.”
Al jong leerde Eliza hierdoor continu af te stemmen op haar omgeving: “Om mezelf te beschermen en me geliefd te worden door mijn omgeving. Het was een beschermlaag waardoor ik probeerde te voorkomen dat ik gekwetst zou worden door de buitenwereld. Het klinkt heel negatief maar ik ben tegelijkertijd heel dankbaar. Dankbaar voor het leven dat mijn ouders mij hebben geschonken en dat ik ben geworden wie ik ben door hun opvoeding. Dankzij mijn ouders speelt spiritualiteit nu een grote rol in mijn leven. Al heel jong voelde ik de energie van mensen en kan ik mensen lezen. Mijn ouders hebben dit altijd geweten en waren daar ook heel open in. Zij hebben me veel geleerd wat betreft spiritualiteit. Mijns inziens wordt daar in de huidige maatschappij te weinig aandacht aan besteed, vooral bij kinderen. Kinderen zijn de mooiste spiegels van het leven en super intuïtief. In het onderwijs bijvoorbeeld, wordt kinderen hier niets over geleerd.”
Eliza is zichtbaar blij dat ze dankzij haar ouders heeft mogen ervaren dat ze ook op een spirituele manier naar de mens en energie kan kijken: “Dingen die op mijn pad komen, benader ik ook op die manier. Ik sta open voor signalen die de natuur, mijn lijf of het universum mij geeft. Hierdoor heb ik de kracht om mensen binnen no time te spiegelen en daardoor vrij snel de vinger op de zere plek te leggen. Ik kan dat heel goed inzetten tijdens mijn werk met ouders en hun kinderen. Intuïtief coachen is dan ook 1 van mijn belangrijkste instrumenten in mijn coaching.”
Ze hecht er als moeder en als coach veel belang aan dat er tijd en aandacht besteed wordt aan een gezonde mindset bij kinderen: “Het maakt zo veel uit. Op dat moment, maar ook later als volwassene. De kwaliteit van de rest van je leven wordt er door bepaald. Door het pesten op jonge leeftijd is perfectionisme nog steeds een thema in mijn leven waar ik mee stoei.”
Haar perfectionisme werd Eliza’s perfecte schild om maar niet te hoeven zijn wie ze werkelijk wilde zijn: “Het heeft veel verdriet en pijn veroorzaakt. Ik voelde alleen maar: ik ben niet goed genoeg. Alleen bij de mensen bij wie ik me echt vertrouwd voelde, was ik mezelf. Ik wilde niets liever dan gezien, gehoord en geliefd worden. Mijn theateropleiding heeft mij geleerd er volledig te mogen zijn en alle laatjes op te mogen gooien wat betreft emoties. Dit heeft mij enorm geholpen om mijn perfectionisme los te laten. Door me te laten coachen heb ik ingezien dat het perfectionisme me niet meer dient. Ik kies elke dag om te gaan staan voor wie ik werkelijk wil zijn. Dit gun ik iedereen en daarom wil ook zoveel mogelijk mensen helpen hun emoties een podium te geven en weer te gaan stralen.”
“Met vier baby’s zaten er heel veel risico’s aan de zwangerschap.”
Vastberaden wist Eliza dat ze dit ook als moeder wilde doorgeven. Maar zwanger raken, bleek niet gemakkelijk te gaan. Met behulp van hormonen lukte het uiteindelijk. Het bleek een vierling en dat was schrikken: “Elf weken moesten we afwachten of er spontaan iets zou gebeuren. Een miskraam of dat een van de kindjes al zou overlijden. Dat gebeurde niet en dus moest ik met mijn ex-man een keuze maken. Wilden we verder met alle vier, drie of twee? We hebben er voor gekozen om twee kindjes in te laten slapen. Een keuze die niemand wil maken. Het gaat over leven en dood, een onmogelijke beslissing. Met vier baby’s zaten er heel veel risico’s aan de zwangerschap. De mogelijkheid bestond dat een of meer van de kinderen alsnog zou overlijden, zwaar gehandicapt zou zijn of dat ik zelf de bevalling niet zou overleven. We hebben gekozen voor twee. Dat voelde als de meest veilige weg waarin ik vertrouwen had dat het goed zou komen. Ik had er heel veel verdriet van en kon moeilijk genieten van de zwangerschap.”
Als leerkracht en coach wil ze nu graag doorgeven hoe belangrijk het is dat je als kind wél gezien wordt: “Ik gun het ouders, na wat ik zelf heb meegemaakt, dat ze leren bewust en begripvol op te voeden. Wat zijn de behoeften van hun kind maar ook van hunzelf als ouders? Je bent een spiegel voor je kind en andersom. Ik vind het belangrijk dat ouders kijken wat bij hun kind past en in plaats van wat van buitenaf wordt aangegeven dat bij hun kind zou moeten horen. Perfectionisme is iets waar heel veel ouders naar streven. Ook in de opvoeding. Ze zijn geneigd om alles glad te strijken voor hun kinderen. Ik spoor ouders aan om kinderen hun eigen pad te laten bewandelen en daar ook op te vertrouwen. Begeleid ze daar waar nodig maar loop achter je kind in plaats van steeds daarvoor. Sta in verbinding met je kind. In de gehaaste maatschappij die we nu kennen, gebeurt dat te weinig. We weten niet van elkaar wat er speelt. ”
“Ik kwam in een rolstoel terecht terwijl ik twee wandelende baby’s in huis had.”
Bijna 7 weken te vroeg werden haar zoon en dochter geboren: “Ze hebben toen nog zo’n drie weken op de Intensive Care gelegen. Daarna kom je ineens thuis met een tweeling en moet je het allemaal zelf doen. We kregen geen kraamzorg meer. We kwamen thuis en red je er maar mee! Als de een huilt, was de ander stil.” Lachend: “Alle tweeling fabels die je hoort, kloppen gewoon hoor!”
Toen de tweeling een jaar oud was, kreeg Eliza ineens een acute reuma aanval: “Het betekent dat mijn immuunsysteem werd aangevallen. Ik kreeg hele hoge ontstekingswaarden waardoor bepaalde delen in mijn lichaam zichzelf uitschakelden. Een hele tijd heb ik allerlei medicatie moeten nemen om het te controleren. Ik kwam in een rolstoel terecht terwijl ik twee wandelende baby’s in huis had. Dat was ontzettend zwaar. Gelukkig weet ik nu dat als je periodes meemaakt in je gezin waardoor de verbinding wat verbroken wordt, er altijd een mogelijkheid is om dat weer te herstellen.”
“In staat zijn om te durven kijken naar je eigen gedrag, daar zit de uitdaging.”
Maar ze weet ook, het kost tijd om je kinderen te begrijpen: “Gedrag is bijna altijd logisch, alleen vaak snap je je kind niet goed. Een kind krijgt geen ondertiteling of gebruiksaanwijzing mee na de geboorte. Het is niet erg om het af en toe niet te weten. Maar als je daar niets mee doet, dan worden de gedragsproblemen steeds groter. In mijn ogen zijn het eigenlijk geen problemen maar vraagstukken. Als jij een vraagstuk hebt, vraagt het van jou als ouder dat je gaat onderzoeken wat de behoefte is onder dat gedrag. Ouders zoeken dat vaak in de omgeving. In staat zijn om te durven kijken naar je eigen gedrag, daar zit de uitdaging.”
“De mindset die ouders nu hebben, heeft hoe dan ook invloed op de mindset die hun kinderen later hebben.”
Durf de keuzes te maken om het gezin te zijn dat je wil zijn, is de boodschap van Eliza: “Het gevoel dat je leeft en niet geleefd wordt. Ik heb periodes in mijn leven gekend waarin ik in op een overlevingsstand zat. De zwangerschap ja, en de twee acute reuma aanvallen. Maar ook de scheiding van de vader van mijn kinderen. Dat zijn allemaal momenten waarop ik dacht dat ik het nodig had mijn gevoel op een lager pitje te zetten. Om door te kunnen in een overlevingsstand. Bij ouders zie ik het nu gebeuren dat ze maar doordraven en doorrazen. Ze staan onvoldoende stil bij wat belangrijk is voor hun gezin. Ik wil ze graag bewust maken dat je daarin zelf een keuze hebt. De mindset die ouders nu hebben, heeft hoe dan ook invloed op de mindset die hun kinderen later hebben.”
Ze bracht haar kinderen daarom een paar maanden geleden op de hoogte dat ze onderdeel zijn van een vierling: “Het was spannend en je vraagt je af wanneer het moment is dat het ook goed voor ze is om het te weten. Ze waren verbaasd maar ergens voel je dat het ze logisch in de oren klinkt. Hun onderbewuste wist het. Er wordt heel vaak aangeraden om het volledige geboorteverhaal te vertellen, juist om die verbinding volledig aan te kunnen gaan met je kinderen. Daarom breng ik met alle liefde de geboorte in kaart. Als ik kijk wat mij en mijn kinderen heeft opgeleverd dan zie ik dat het helpt om je eigen plek in te kunnen nemen.”
Wat Eliza zelf heeft meegemaakt, heeft een duidelijke link met de lessen die zij door wil geven in haar praktijk: “Als je in je eigen slachtofferrol blijft hangen, neem je je kinderen daar in mee. Je kunt altijd vertrouwen op je vrouwelijke intuïtie, je moederinstinct. Zolang je in het oog houdt wat goed voelt qua liefde en verbinding, zal het in wat voor situatie je ook belandt, goed komen.”
