Ferdi van den Berg was een heel groot voetbal talent. Hij doorliep verschillende selectie elftallen in de jeugd, o.a. bij Vitesse. Later stonden clubs als PSV, FC Utrecht, Go Ahead Eagles en FC Twente in de rij. Toch stroomde uiteindelijk niet door naar een profcarrière. Zijn verhaal is indrukwekkend, hij zag de dood in de ogen. Nu, jaren later, beseft hij dat er zoveel meer is dan voetbal. Voor hem gaat het leven om de verbinding met anderen. Samen er een mooie tijd van maken. Ontdekken dat je nog zoveel meer talenten hebt.
De top is smal en Ferdi redt het niet. Bleef hij verbonden aan de voetbalwereld, koos hij voor een leven vol seks, drugs en rock & roll of werd Ferdi de familieman? In aflevering 3 van seizoen 1 mocht ik hem het hemd van het lijf vragen.
De droom van profvoetballer worden
Ferdi, Had jij als kind al de droom om profvoetballer te worden? “Nee, dat had ik niet. Ik kom wel echt uit een voetbalfamilie. Mijn vader speelde jarenlang in het eerste elftal van onze lokale voetbalclub V.V. Lunteren. Mijn broer van acht jaar ouder, stroomde rond zijn 11e in bij de jeugd van Ajax. Ik ben altijd mee gegaan naar die wedstrijden en liep als klein jongetje rond op de voetbalvelden. Ik wist niet beter. Ik genoot van het voetbal en heb mezelf vaak afgevraagd of ik die droom had. Maar dat was eigenlijk niet zo. Ik kon gewoon goed voetballen.”
Wie was de jonge Ferdi die bij Ajax rondliep en min of meer “toevallig” heel goed kon voetballen? “Ik ben opgegroeid bij De Meer, het oude stadion van Ajax. Toen ik een jaar of 5 was, ging ik voetballen bij V.V. Lunteren. Het is me met de paplepel ingegoten. Mijn hele jeugd heb ik met een bal lopen pielen. Altijd aan het voetballen op straat of bij vriendjes in de tuin. Het was waar mijn leven om draaide. Ik kwam in de F1 terecht, een hecht vriendenelftal. Ik heb nog steeds vrienden uit dat team van toen.”
Het voetballen ging hem relatief gemakkelijk af: “Ik stond voorin en maakte de doelpunten. Als ik de bal kreeg, gebeurde er wel wat in het veld. Ik proefde wel bezieling bij mezelf. Wedstrijden wilde ik altijd winnen en ik wilde graag laten zien wat ik waard was. Dat had ik al in de Fjes.”
Hoe ontdekte je dat je meer talent had dan de jongens waar je mee en tegen speelde? “Op een gegeven moment gingen spelers de bal bewuster aan mij geven, waarna ik er iets van moest maken. Voor belangrijke wedstrijden wilde de trainer mij extra motiveren. Ook vanuit mijn ouders thuis werd dat gevoed. Als er een belangrijke wedstrijd aankwam, werd er wel op tafel gelegd dat ik nu moest laten zien dat ik het kon.”
“Ik wilde mijn ouders ook niet teleurstellen. Ik moest het wel goed doen want anders kreeg ik het gedoe ná de wedstrijd.”
Prestatiedruk en faalangst bij jonge voetballer Ferdi
Wat deed dat met jou? “Ik heb vaak na een wedstrijd te horen gekregen wat ik allemaal niet goed had gedaan. Ook als ik drie doelpunten had gemaakt. Dat voelde voor mij vaak wel heel wrang. Ik had toch een goede prestatie geleverd? Die kritische blik vanuit mijn ouders was vooral bedoeld om me beter te maken. Me in te laten zien dat ik nog punten had waar ik nog aan kon werken. Ik moest zeker niet denken dat ik er al was. Die kritiek begon ik wel moeilijker te vinden toen ik een jaar of 9, 10 werd. Ik wilde mijn ouders daarin ook niet teleurstellen. Ik moest het wel goed doen want anders kreeg ik het gedoe ná de wedstrijd.”
Verwijt je jouw ouders iets? “Nee. Ze hebben vanuit hun kaders echt hun best gedaan om mij zo goed mogelijk te begeleiden. Ik denk dat ze er echt van overtuigd waren dat ik dat nodig had. Mijn vader zei altijd tegen mijn broer en mij: “Jullie hebben het talent, dat ik nooit heb gehad. Jullie kunnen het veel verder schoppen, dus maak er wat van. Het talent is je gegeven.”
Was het zijn droom die jullie moesten verwezenlijken, als je daar nu naar terug kijkt? “Ik heb het daar nooit met hem over gehad maar misschien wel. Wellicht komt dat ooit nog eens ter sprake. Voor ouders is het ook niet makkelijk als hun kind moet stoppen met de sport. Mijn vader is wel een heel trots man. Hij vond het mooi om over zijn kinderen te praten natuurlijk!”
“Begrip en keuzemogelijkheid was denk ik wat ik nodig had.”
Wat had je als kind wel nodig gehad? “Ik denk dat je als ouder goed de signalen van je kind moet kunnen opvangen. Wat speelt er precies? In plaats van in de molen maar door blijven draaien. Achteraf denk ik dat er best veel signalen zijn geweest dat ik niet lekker in mijn vel zat of er niet zoveel zin meer in had. Dat er iets was dat mij tegenhield. Begrip en keuzemogelijkheid was denk ik wat ik nodig had.”
Tekst gaat door onder de foto. Laatste momenten voor Ferdi naar Vitesse vertrok (eigen archief).
Gescout worden als voetbaltalent
Toch werd je talent wel degelijk opgepikt door scouts, hoe ging dat? “Zo rond je 9e, 10e jaar wordt er gescout, destijds voor regionale selecties. In mijn geval voor de Arnhem selectie. Ik kreeg een brief thuis dat ik geselecteerd was. Door mijn broer, was ik al bekend met dit proces. Vanuit huis was er ook wel de verwachting dat ik er ook voor uitgenodigd zou worden. Ik ging daar naartoe en dat was heel spannend! Bij je club ben je het beste jongetje van de klas en dan kom je ineens in een elftal terecht met jongens die allemaal talent zijn. Daar voelde ik de druk om te moeten presteren ook wel toenemen. Eens te meer omdat ik ook aanvoerder werd. Maar die band zat me niet lekker. Daar ontstonden wel de eerste signalen van faalangst. Ik verwachtte veel van mezelf en wilde anderen niet teleurstellen. De leiding rondom het team niet, het team niet, mijn ouders niet.”
“Bij je club ben je het beste jongetje van de klas en dan kom je ineens in een elftal terecht met jongens die allemaal talent zijn. Daar voelde ik de druk om te moeten presteren ook wel toenemen.”
Tekst gaat door onder de foto. Ferdi bij Vitesse (eigen archief).
Je talent bleek groot genoeg om te blijven presteren want je werd uitgenodigd door Vitesse voor testwedstrijden: “Na een testwedstrijd kreeg ik te horen dat ik mocht komen en ook daar werd ik aanvoerder. Ik kwam daar in een heel leuk team terecht onder leiding van Edward Sturing. Met hem had ik een goede klik. We deden het goed in de competitie, werden zelfs kampioen. Maar als er een topwedstrijd aankwam, dan ging ik daar toch wel met samengeknepen billen naar toe. Gelukkig was het met de jongens een warm bad, waardoor ik weer kon ontspannen. Gedurende het jaar trainden we al met een hoger team, waarmee volgend seizoen het nieuwe B-elftal gevormd zou worden. Daar begon het voor mij te wringen. De ouderen in de groep vond ik intimiderend. Het was fanatieker, heftiger, intenser, harder. Daar kon ik helemaal niet mee overweg. Ik begon te merken: ik wil hier niet zijn.”
Je liet je ouders weten dat je niet verder wilde: “Ja, dat heb ik toen gecommuniceerd naar mijn ouders. Ik zou het volgende jaar ook in Arnhem naar school moeten gaan. Elke dag met een busje opgehaald worden. Alles werd aangepast op trainen in combinatie met leren. Dat wilde ik niet. Voor mij was het heel duidelijk. Ik zag dat niet zitten. Het was de aller eerste keer dat ik me als jongetje echt uitsprak. We zaten in de auto, na een van de laatste bijeenkomsten waarin vooruit gekeken werd naar het volgende seizoen.”
“Als ik toen mijn zin had gekregen en mijn gevoel had mogen volgen, dan waren me veel dingen bespaard gebleven die daarna zijn gebeurd. Ik snap vanuit mijn ouders dat ze me wilde motiveren. Voor mij was het een keuze die ik niet wilde maken.”
Hoe reageerden je ouders? “Mijn moeder was begripvol, die snapte dat. Maar mijn ouders zeiden ook: “Je hebt wel een talent, dus het zou wel heel zonde zijn om dat nu te laten liggen en er niets meer mee te doen. Misschien ligt er wel een profcarrière voor je in het verschiet. Dat zou je dan weggooien. Zou je het niet toch nog willen proberen om je te meten met het hogere niveau?” Als kind was ik niet meer bij machte om dat om te draaien. Ik heb me daarbij neergelegd en ik ben het toch gaan doen. Op latere leeftijd is dit een moment geweest waar ik vaak op heb teruggekeken. Als ik toen mijn zin had gekregen en mijn gevoel had mogen volgen, dan waren me veel dingen bespaard gebleven die daarna zijn gebeurd. Ik snap vanuit mijn ouders dat ze me wilde motiveren. Voor mij was het een keuze die ik niet wilde maken.”
Omgaan met een blessure als jong voetbaltalent
Je begon dus toch aan het nieuwe seizoen, viel het je mee of tegen? “Ik raakte al heel gauw geblesseerd. Ik kreeg een ontstoken scheenbeen en dat kwam me eigenlijk wel goed uit. Ik had er wel last van en moest ook naar de fysio. Ik deed oefeningen om fitter te worden maar een ontstoken scheenbeen heeft rust nodig. Ik voelde me er wel heel comfortabel bij dat ik niet hoefde te trainen en me niet in de prestatiedynamiek hoefde te bewegen. Ik heb het einde van de blessure ook wel een beetje opgerekt.”
Je fysio had niets door? “Dat was eentje van de oude stempel. Niet lullen maar poetsen. In zo’n fysio hok kwamen jongens bij elkaar en daar was echt een macho cultuur. Dat ik wat gevoeliger en terughoudender was, werd daar aangedikt. In het hok van de fysio heb ik me nooit fijn gevoeld. De druk werd wel opgevoerd door bijvoorbeeld te zeggen dat ze niet wisten of ik dan wel het karakter ervoor had.”
“Het hoofd van de opleiding gaf hardop zijn twijfels aan of ik wel geschikt was voor dit avontuur. Dat soort opmerkingen gaan wel in je systeem zitten. Je wordt natuurlijk constant afgewezen, je hoort dat je niet goed genoeg bent.”
Uiteindelijk herstelde je, hoe ging het verder? “Ja, ondertussen ging ik in Arnhem naar school en daar werd ik echt heel verdrietig van. Ik had het heel erg naar mijn zin op mijn oude middelbare school, met een fijn sociaal leven. Nu werd ik ’s ochtens opgehaald met het busje en zat ik de hele dag met de groep opgescheept. Alles stond in het teken van voetbal. Na twee weken maakte mij dat zo verdrietig dat alles wat ik eerder die zomer in het gesprek van mijn ouders legde, er uitkwam. Ik was diep ongelukkig. Toen heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik terug wilde naar mijn oude school. Mijn ouders probeerden me nog te overtuigen maar ze konden hier niet meer omheen. Uiteindelijk hebben ze het voor me opgenomen en dat gesprek gevoerd met de hoofd opleiding en de trainer. Ik kan me dat gesprek goed herinneren. Opnieuw werd daar mijn karakter in twijfel getrokken. Het hoofd van de opleiding gaf hardop zijn twijfels aan of ik wel geschikt was voor dit avontuur. Zelf was ik alleen maar heel blij dat ik terug kon naar mijn oude school, maar dat soort opmerkingen gaan wel in je systeem zitten. Je wordt natuurlijk constant afgewezen, dat je niet goed genoeg bent. Pas later is dat bij mij gaan opspelen.”
Heb je deze struggle ook bij teamgenoten gemerkt? “Niet op dat moment, later wel. Ook vrij recent heb ik nog met jongens gesproken waar ik wel een stuk herkenning in terugvond.”
Het was inmiddels 1998, het WK werd gespeeld in Frankrijk. Daar was ook een jeugd WK “Dertig mensen bij Vitesse raakten besmet. Een bizarre situatie. Ik raakte ook besmet en kreeg zware medicatie. Vroeger overleed je eraan maar het was in die periode goed te behandelen. Alleen de medicatie was heftig. Het hele jaar ben ik ziek geweest. Ik was moe en had weinig energie. Ik kon niet meer voetballen en kwam echt buiten de groep te staan. Er is voor mijn gevoel weinig begeleiding geweest vanuit de club toen.”
“Toen belde PSV, FC Utrecht, Go Ahead Eagles, FC Twente. Ik had als aanvoerder in de jaren daarvoor best wel naam gemaakt. Maar ik was er klaar mee.”
Voetballen bij een profclub of amateurclub?
Ik kan me zo voorstellen dat jij na dat jaar dacht: Voetbal, zoek het maar lekker uit. “Ja, ik was er wel klaar mee. Aan het eind van het jaar wilde Vitesse me testen of ik fit genoeg was voor het volgende seizoen. Ik heb per direct gezegd, bekijk het maar. Daar had ik totaal geen behoefte aan. Toen belde PSV, FC Utrecht, Go Ahead Eagles, FC Twente. Maar ik was er klaar mee. Ik had als aanvoerder in de jaren daarvoor best wel naam gemaakt. Op basis daarvan wilde ze het wel proberen met me. Alleen ik wilde maar een ding, terug naar mijn amateurclub. Dus dat heb ik gedaan die zomer. Weer met mijn vrienden van vroeger spelen. Het was heel fijn om daar het plezier in het voetbal weer terug te krijgen. Ik voelde een stuk verlichting, ware het niet dat ik in de eerste wedstrijd die ik speelde, mijn enkelbanden scheurde.”
“Na al die jaren van druk was het heel fijn om terecht te komen op een plek waar ik omarmd werd. Er werd echt een beetje voor me gezorgd.”
Ben je gaan staan voor wat je wilde. Terug bij je vrienden. Gaat het weer mis. “Dat was niet leuk. Ik herstelde en wist ook niet beter dat het zo zou gaan. Toen ik weer terug kwam, werd snel duidelijk dat ik het niveau van de jeugdteams was ontstegen en als 15-jarige mocht ik door naar de senioren selectie van V.V. Lunteren. Ik mocht met het eerste elftal meetrainen en ging in het tweede voetballen. Als talent van de club mocht ik spelen met de boegbeelden. Zij ontfermden zich over mij. Na al die jaren van druk was het heel fijn om terecht te komen op een plek waar ik omarmd werd. Er werd echt een beetje voor me gezorgd.”
Tekst gaat door onder de foto. Krantenartikel over Ferdi na zijn terugkomst bij V.V. Lunteren.
In de jaren daarna kreeg je de ziekte van Pfeiffer, scheurde je nog een keer je enkelbanden en had je veel hamstringblessures. Je hele lijf zat vol spanning: “Ik kan het inderdaad ook niet anders verklaren dan dat dat het geval moet zijn geweest. Ik ervaarde op het veld namelijk nog steeds wel die druk om te presteren. Al was het nu een combinatie van gezonde spanning en het moeten presteren als talent. Uiteindelijk heb ik op mijn 18e, 19e een heel mooi jaar mogen draaien op het een na hoogste amateurniveau onder Alfred Schreuder. Ik kon floreren als middenvelder, speelde samen met mijn broer. Daarna stonden de lokale top amateurclubs in de rij.”
“Ik vlieg uit de bocht met de auto en krijg een heel heftig ongeluk waarbij ik echt op het randje van de dood heb gelegen. Zware inwendige bloedingen.”
De dood in de ogen aankijken
Je bent bij S.C.C. Putten beland, ze deden je een goed voorstel. Maar ook daar had jij het geluk alles behalve aan jouw zijde: “Ja, ik voelde daar de warmte. Een menselijke trainer die zei dat hij mijn talent nodig had binnen zijn team. Ik kreeg van hem vertrouwen. De club zorgde voor een auto en ik kreeg wat geld betaald. Ik was helemaal blij. We hadden net een paar trainingen erop zitten toen ik op een zomerse middag samen met een vriend vanuit Lunteren naar Ede reed om wat te gaan drinken. Ik vlieg uit de bocht met de auto en krijg een heel heftig ongeluk waarbij ik echt op het randje van de dood heb gelegen. Zware inwendige bloedingen. We zijn met de rechterband in de berm beland en heb met een ruk terug willen sturen. Daarna zijn we in een greppel beland en tegen een hek aan. De vriend die naast me zat, heeft er gelukkig alleen twee gebroken ribben aan overgehouden maar ik lag echt in de kreukels. Vanuit de auto ben ik de straat opgekropen. Omstanders hebben 112 gebeld maar de ambulance kon in eerste instantie de weg niet vinden. Ze hadden twee straten door elkaar gehaald. Ik heb daar uiteindelijk best lang op straat gelegen.”
Terwijl de tijd tikte: “Ja dat klopt. Ik ben daar bewusteloos geraakt. De politie was heel snel. Zij hadden inmiddels mijn ouders al opgehaald en meegenomen naar de plek van het ongeluk. Zo’n beetje tegelijk met de ambulance kwamen ze aan. Voor mijn ouders is dat een traumatische ervaring geworden. Mijn moeder heeft sindsdien nooit meer een normale nacht gehad. Ze hebben mij in de ambulance geplaatst en daar stroomde het bloed uit mijn oren, neus en mond. Ze kwamen tot de conclusie dat ik zware inwendige bloedingen had. Als ze dat op de plek van het ongeluk al hadden gemerkt, hadden ze me met de traumahelikopter moeten ophalen en naar Utrecht moeten brengen. Dat had ik nooit overleefd. Het is maar goed dat ze me heel snel naar Ede hebben gebracht. Daar hebben ze me 7 uur lang geopereerd. Mijn mild is eruit gehaald, middenrif gehecht. Heel mijn linkerkant was getraumatiseerd. Ik had vocht in mijn longen, een klaplong. Het was heel heftig.”
“Alles valt weg. Het gaat eerst over overleven en daarna over beter en fitter worden. Het wierp wel een heel ander licht op de zaak. Ik heb me heel eenzaam gevoeld.”
Pas twee dagen later werd je wakker. Ineens werd voetbal relatief: “Ineens leefde ik in een totaal andere situatie. Alles valt weg. Het gaat eerst over overleven en daarna over beter en fitter worden. Ik had een supergezond lichaam, dat heeft me er echt doorheen gesleept. Ik was topfit. Het wierp wel een heel ander licht op de zaak. Ik heb me heel eenzaam gevoeld. Allemaal notities van die dagen in het ziekenhuis heb ik bewaard. Ik hou van een sociaal netwerk en vrienden om mij heen. Maar daar lag ik alleen in het ziekenhuis. Ik wist me er geen raad mee en het was zwoegen om de nachten door te komen.”
Eenzaamheid tijdens revalidatie
En dat terwijl je net de dood in de ogen had aangekeken en je vrienden meer dan ooit nodig had: “Ja, dat klopt. Ik heb ook opgeschreven dat ik heel erg uitkeek naar het bezoekuur. Maar als ze weggingen, zat ik wel echt in zak en as. Het was nog niet de tijd van WhatsApp en Instagram. Ik heb wel heel veel kaartjes gekregen, dat heeft me er echt doorheen gesleept.”
“Een van de mooiste momenten na het ongeluk was dat ik weer met mijn vrienden uiteten ging. Als ik daaraan terug denk, springen de tranen nog in de ogen. Omdat ik daar weer de levensvreugde voelde.”
Na een lange revalidatie stond je weer op het voetbalveld: “Ja, ik ben daar bij Putten heel goed opgevangen. Door mijn teamgenoten die me eigenlijk helemaal nog niet kenden maar ook door de trainer en de fysio. Daar heb ik een goed gevoel aan overgehouden. En ja, in februari mocht ik eindelijk weer. Ik stond in de basis. In de warming-up scheurde ik mijn hamstring. Ik wilde zo graag weer voetballen. Ik had er zo hard mijn best voor gedaan en al mijn tijd en energie ingestoken. Ik heb er nog een helft mee door gevoetbald maar dat was geen doen. Eigenlijk was dat seizoen over. Die zomer ben ik nog een keer enorm tekeer gegaan om mezelf fit te krijgen en dat lukte ook. Ik wilde mezelf toch ook weer bewijzen. De eerste wedstrijd kreeg ik een tikje tegen mijn enkel en moest ik geopereerd worden. Ja, het is bijna een gênant verhaal aan het worden.”
Ben je na je ongeluk anders gaan kijken naar het leven? “Ja. Na het ongeluk werd ik geïnterviewd en dat artikel heb ik bewaard. En daarin heb ik gezegd dat ik een van de mooiste momenten na het ongeluk was dat ik weer met mijn vrienden uiteten ging. Als ik daaraan terug denk, springen de tranen nog in de ogen. Omdat ik daar weer de levensvreugde voelde. Waar het wat mij betreft uiteindelijk om draait. In verbinding zijn met anderen en er een mooie tijd van maken.”
“Als ik moeilijkheden of uitdagingen ervaar, kan ik nu bijna genieten van het moment van crisis. Omdat ik weet dat het vanaf daar alleen maar beter kan gaan. Een soort diep vertrouwen in het leven.”
Je wilde alles er uithalen wat erin zit: “Ja ik wilde optimaal genieten van het samenzijn met anderen. Maar wat ik er ook uit heb gehaald, is dat uiteindelijk alles goedkomt. Dat klinkt heel cliché, maar zo sta ik wel in mijn leven. Als ik moeilijkheden of uitdagingen ervaar, kan ik nu bijna genieten van het moment van crisis. Van het moment waar het zo moeilijk is. Omdat ik weet dat het vanaf daar alleen maar beter kan gaan. Een soort diep vertrouwen in het leven. Dat heb ik vanaf dat moment altijd meegenomen in alles wat ik heb gedaan. Eerst onbewust, de laatste jaren bewust.”
“Ik zag ineens dat ik naast het voetbaltalent, ook nog andere talenten had! In de topsport ligt de focus heel erg op presteren, maar je kunt nog veel meer.”
Loskomen van de identiteit als voetballer
Je bent gestopt met voetballen. Veel lezers en luisteraars staan op zo’n punt. Je vraagt je af: wat nu? Jij hebt een prachtige maatschappelijke carrière opgebouwd, hebt kinderen gekregen. Je identiteit was de sport, je trok die jas noodgedwongen uit. Wie bleek Ferdi te zijn zonder voetbal? “Ik werd natuurlijk geforceerd om te stoppen na al die blessures. In de jaren na het ongeluk kwam ik bij een internationaal bedrijf terecht dat platentassen maakten voor Dj’s. Ik kreeg daar heel veel vertrouwen en ze lieten me inzien dat ik best goed was in wat ik deed. Ik kreeg promotie, mocht reizen maken, kreeg verantwoordelijkheid. Mocht hun business zelfs gaan draaien in Azië. Ik zag ineens dat ik naast het voetbaltalent, ook nog andere talenten had! In de topsport ligt de focus heel erg op presteren, maar je kunt nog veel meer.”
Leuke dingen ontdekken hoorde daar ook bij: “Ja, van mijn 20ste tot mijn 25ste ben ik vreselijk tekeer gegaan in het uitgaansleventje. Ik heb echt alles gedaan wat God verboden heeft. Het was de periode na het ongeluk, alles uit het leven willen halen. Maximaal genieten. Ik had die periode voor geen goud willen missen, maar het was ook heftig. Drugs gebruikt, allerlei gekke seks toestanden. Het was een vlucht maar het was ook ontlading van de hele periode daarvoor. Het is voor mijn ouders heftig geweest om dat te zien gebeuren. Ook al was ik er niet zo open over thuis. Na die tijd ben ik in een normalere dynamiek terecht gekomen.”
“Voor het eerst eigenlijk in mijn leven durfde ik mijn grenzen aan te geven. Mijn leven heeft zo moeten lopen, om te komen waar ik nu ben. Dat zie je altijd pas later.”
Tekst gaat door onder de foto. Ferdi met zijn zoons (eigen archief).
Ga op zoek naar dat waar jouw hart van in de fik vliegt
Rond je 30ste ontmoette je de moeder van jouw kinderen: “Daar ontstond voor het eerst de mogelijkheid een gezin op te bouwen. Samen met een compagnon heb ik een grote business gedraaid en hebben we goed verdiend. Daar kreeg ik zelfvertrouwen van. We kregen twee prachtige kinderen, konden een huis kopen. Uiteindelijk heeft het niet zo mogen zijn dat ik nog bij mijn ex-partner ben. Dat heeft ook alles te maken met dat ik voor mijzelf wilde gaan kiezen. Voor het eerst eigenlijk in mijn leven durfde ik mijn grenzen aan te geven. Het afgelopen jaar is hieruit een compleet nieuw leven uit ontstaan. Mijn leven heeft zo moeten lopen, om te komen waar ik nu ben. Dat zie je altijd pas later.”
Als je nog een laatste advies zou mogen meegeven aan alle sporters die nu luisteren. Die noodgedwongen, al dan niet tijdelijk, moeten stoppen. Wat zou je dan nog willen zeggen? “Weet dat je meerdere talenten hebt. Het stopt niet daar waar het stopt. Je hebt meer in je mars. Ga op zoek naar dat waar jouw hart van in de fik vliegt.”
Ferdi's letterlijke sprong naar vrijheid (foto eigen archief)
