Eind januari ging ze naar een evenement van Eelco de Boer. Een maand later nam ze ontslag. Anouk Jager is pas 21 en startte haar eigen bedrijf afgelopen januari, vlak voor de Coronacrisis los barstte. Ze studeerde communicatie maar deze jonge self-made woman wordt veel gelukkiger van haar creatieve klussen die ze nu aanneemt als grafisch designer.
Anouk groeide op in Burgum en woont sinds begin 2020 in Leeuwarden. Het bevalt haar goed in de stad: “Het was wel lekker rustig in het dorp, maar ik ontpop me nu veel meer. Iedere dag was alles hetzelfde in het dorp.”
Na haar studie bleef ze werken bij het bedrijf waar ze stage liep. Een mooie kans en een fijn salaris: “Ik dacht, hup, hier heb ik een baan. Helemaal perfect. Maar elke dag werd ik er minder happy. Ik probeerde het te verbloemen en dacht dat het aan mij lag. Ik wist niet wat ik anders kon of wilde doen.”
“Ik was allergisch voor het woord zelfontwikkeling.”
Na 7 maanden nam ze ontslag: “Met mijn stage er bij na net iets meer dan een jaar. Mijn vriend vroeg me: “is het dan niet erg genoeg om weg te gaan?” Ik werd zó boos. Niet op hem maar op de situatie. Ik trok het echt niet meer en zat in tranen bij hem op de bank. Ik had niet eerder laten blijken dat het zo slecht ging. Dat iemand binnen een jaar vertrekt met een burn-out, op zo’n jonge leeftijd, dat lijkt me niet oké. Ik wist dat ik wat anders wilde, dat ik een super goede ontwerper ben en veel meer in me heb. Alleen hoe ik die dromen achtervolg, dat moest ik nog even uitvogelen.”
Haar vriend nam haar mee naar een weekend van Eelco de Boer: “Hij was al een paar keer eerder bij hem geweest. Ik vond het heel leuk dat hij me mee vroeg, maar al die podcasts over zelfontwikkeling stonden me zo tegen. Ik zat er niet op te wachten en was allergisch voor het woord. Dat weekend zat ik braaf te luisteren en aantekeningen te maken. Aan het einde van dag twee voelde ik: dit is allemaal super leuk en interessant. Op de derde en laatste dag kwam ik er achter dat mijn leidinggevende mijn dromen in de weg zat. Eelco vroeg of mensen hun inzicht wilde delen. Ik stond op voor 400 mensen en Eelco stelde wat vragen. Precies de goede vragen natuurlijk, waardoor ik voor al die mensen stond te huilen. In de pauze kwamen er allemaal mensen naar mij toe met bemoedigende woorden. Ik wist al dat ik daar weg moest, maar dit weekend gaf me het gevoel dat ik het echt kon doen.”
“Ik was enthousiast en in de war tegelijk.”
Ze noemt zichzelf ‘eigenlijk stiekem best wel verlegen’: “Ik was vol trots dat ik voor die 400 mensen was opgestaan en wilde het eigenlijk met allemaal mensen delen. Maar ik voelde ook, mensen zullen dit misschien niet van mij begrijpen. Dat ik nu daadwerkelijk mijn baan en financiële zekerheid ga opzeggen. Ik was enthousiast en in de war tegelijk. Ik heb het gevoel te lang ontweken dat het niet goed zat. Nu had ik de kracht gevonden om het roer om te gooien.”
Uiteindelijk ging ze er veel over praten, bijvoorbeeld met haar ouders: “Het klinkt cliché, maar het helpt wel. Ik ging ook dingen opschrijven, ook al had ik daar eerst een afkeer tegen. Dat kwam denk ik omdat ik het te confronterend vond.”
Anouk nam uiteindelijk in januari afscheid van haar baan en schreef haar eigen bedrijf in bij de KvK: “Ik wilde eigenlijk voor 3 dagen in de week nog een baan erbij zoeken, om de vaste lasten te dekken en meer te kunnen leren. Ik had leuke sollicitaties lopen maar die staan nu allemaal on hold. Inmiddels zijn we 1,5 maand verder. Ik dacht wel gelijk, oké dit geeft de kans om tot rust te komen. Ik heb nu de tijd daarvoor maar ik vind het nog best wel moeilijk. Gewoon helemaal niets doen. Ook niet mijn keuken schoonmaken.”
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht, het is tijd om áctief níéts te doen: “Het voelt alsof ik niets onderneem, ik moet wennen aan dat idee. Eerst dacht ik dat het allemaal wel mee viel, maar ik heb bizar veel geslapen in de eerste weken na mijn ontslag en vervolgens werd ik ziek. Het was een ontlading van stress. En toen kwam Corona. Ik voelde me heel even super vrij nadat ik voor mezelf koos maar vervolgens is heel Nederland ineens beperkt in die vrijheid. Ik ben als een vogeltje losgelaten en nu zit er een nieuwe kooi omheen. Het gaat gelukkig heel goed om me in huis vrij te voelen.”
Het houdt haar niet tegen om positief vooruit te kijken: “Ik heb echt zin in de zomer. Lekker surfen met mijn vriend. De kleine geluk dingetjes die nu misschien even niet kunnen en mogen. Ik kijk er naar uit om leuke dingen te gaan doen met andere mensen om mij heen. En natuurlijk naar dat er steeds meer leuke klussen op mijn pad komen!”
“Ik dééd gewoon"
Met persoonlijke ontwikkeling had Anouk dus helemaal niets. Nu ze verplicht thuiszit en de stap naar het ondernemerschap heeft genomen, is dat gevoel anders geworden: “De boeken en podcasts zijn ineens leuk omdat ik ze kan plaatsen. Eerder had ik teveel weerstand. Al die boeken zeiden alleen maar wat ik niet wilde horen. Gatver, hou op! Mijn vriend zei van ’t weekend: “Anouk, kijk nou eens naar wat je allemaal al hebt bereikt.” En daar heeft hij wel gelijk in. Ik ben 21 en ik heb zes maanden in Indonesië gewoond, heb mijn studie afgerond, ik ben naar Eelco de Boer geweest, heb mijn f*cking baan opgezegd, ben op mezelf gaan wonen. Ja, daar mag ik wel wat meer bij stilstaan. Ik heb nu een pot gemaakt waarin ik papiertjes stop waar ik geluksmomentjes op schrijf.”
Aan het eind van ons gesprek dromen even samen weg naar de zon, de zee en het strand. In Indonesië liep Anouk stage bij een co-working space op Bali en voelde ze zich vrij: “De meeste studenten woonden in een grote campus met veel Nederlandse studenten. Ik zat in mijn eentje in Ubud tussen de lokale mensen. Eerst vond ik dat maar niets maar achteraf bekeken was het veel leuker. Hier kon ik de diepere laag van de cultuur zien, in plaats van alleen maar feesten. Ik voelde me daar vrij. In het weekend ging ik een uur op de scooter van Ubud naar Canggu om lekker te surfen. Dat is me echt bijgebleven. Zoals ik zei, ik ben best wel een beetje verlegen, maar daar… In mijn eentje ging ik er op uit, ik dééd gewoon.”
