Karin van der Haar werd twee keer Europees Kampioen zitvolleybal. Daarnaast prijkt er Europees zilver en brons in haar prijzenkast. Maar de mooiste van allemaal is de bronzen medaille die ze won tijdens de Paralympische Spelen in China. Daarna deed ze nog tweemaal mee aan de Paralympics, in Londen en Rio de Janeiro. Hier werden ze vierde en vijfde. Meerde malen werd ze uitgeroepen tot MVP op deze grote toernooien. Karin heeft 238 interlands op haar naam staan.
Maar haar leven was niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Niet voor niets kwam ze in het Nederlands zitvolleybalteam terecht, waar het haar meisjesdroom was om ooit voor het nationale staand volleybalteam uit te komen. Karin kreeg op haar 16e een zwaar brommerongeluk, waarbij ze haar linkerarm verloor. Door een hersenbloeding op haar 42ste kan ze ook haar andere arm niet meer gebruiken. Deze twee gebeurtenissen, tekenen haar leven.
Topsport na een ongeluk
Haar brommer kreeg ze twee dagen voor het ongeluk cadeau voor haar 16e verjaardag: “Ik keek wel naar links maar niet naar rechts. Ik sloeg rechtsaf en daar reed een vrachtwagen. Ik reed daar tegenaan en ik schoof onder de wielen door. Mijn linkerarm kwam klem te zitten tussen het wiel en het wegdek. Dan ben je wel onthand.”
Letterlijk, we lachen. Deze grap heeft ze vaker gemaakt. Weet je nog wat je dacht toen je daar op de grond lag? “Ja. Ik dacht: Ohh ik ga dood, oh ik ga niet dood, ik ga dood, oh ik ga niet dood.”
Je lacht er bij, maar dat lijkt me best heel beangstigend? “Ja, toen wel ja. Maar nu ben ik gewoon blij dat ik dat heb overleefd. Dat ik het leven gehad heb, zoals het is.”
Hoe zag de periode van revalideren er daarna uit voor jou? “Ik moest een maand in het ziekenhuis blijven. De linkerkant van mijn lichaam was verkreukeld. Ik had drie ribben gebroken, een dubbele bekkenbreuk en mijn arm werd geamputeerd. Het was direct duidelijk dat ze mijn arm niet konden redden.”
Terugkeren als sporter na een lange revalidatie
Je wilde zo snel mogelijk weer brommer rijden en volleyballen: “Gewoon met één arm doorgaan. Ik dacht toen, ik ben geen gehandicapte. Dus ik ben gewoon gewoon. Daardoor heb ik gewoon uitgeprobeerd of het ging. Mijn teamgenoten waren er snel aan gewend. Tegenstanders die zeiden: “We gaan de bal maar op haar spelen”, maar dat was dom. Ik kon gewoon de ballen nog smashen. Met rechts nota bene, want ik was links en verloor mijn linkerarm.”
Je ontdekte wat je nog wel kon binnen de sport en welke talenten je nog meer hebt: “Als je iets overkomt, moet je jezelf ervan overtuigen dat er iets anders is dat je nog wel kan. Je moet jezelf voorhouden dat je iets anders kan en dat oppakken. Niet te veel omkijken naar wat je eerder kon, en misschien het liefst nog steeds zou willen. Jezelf een schop onder de kont geven. Je kan niet meer ‘dat’, maar wel tig andere dingen.”
Wat veranderde er bij jou waardoor je bent gaan zitvolleyballen in plaats van staand? “De bondscoach van het Nederlands zitvolleybalteam belde mij op. Hij zei: “Je moet bij ons komen, want wij kunnen jou goed gebruiken.” Ik wilde als kind al in het Nederlands team spelen, ook al voor het ongeluk. Voor mij was dat een geluksmoment.” Je hing op, en toen? “Toen sprong ik een gat in de lucht!” Haar ogen glimmen: “Pas daarna dacht ik, ohjee zitvolleybal, hoe gaat dat eigenlijk?”
Nederlands zitvolleybal team halen met één arm
Begin 2007 sloot Karin officieel aan bij het Nederlands zitvolleybalteam. Eind dat jaar gingen ze naar de Europese Kampioenschappen, haar eerste internationale toernooi: “Het oranje shirt aan met je naam er op. Dat was zo gaaf. Zitvolleybal is veel moeilijker dan staand volleybal. Je schuift over de grond heen met je armen, ik dus met één arm. Het spel is verschrikkelijk snel. Ik vond dat direct mooi.”
Op haar 42ste kreeg ze een hersenbloeding. Geëmotioneerd vertelt Karin dat ze daarna ook niet meer kon zitvolleyballen: “De hersenbloeding slaat op de rechterkant van mijn lijf. Ik kon niet meer lopen, praten en mijn rechterarm bewegen. Het lopen is weer goed gekomen, het praten lukt, maar niet meer als voorheen. Ik had op dat moment nog niet zelf besloten om te stoppen met zitvolleybal. In 2018 heb ik afscheid genomen van het Nederlands zitvolleybalteam en in 2019 kreeg ik de hersenbloeding. Daardoor kon ik het ook niet meer recreatief doen. Mijn linkerarm mis ik en nu komt mijn rechterarm niet meer omhoog.”
Leven en sporten na een hersenbloeding
Ze keek voor de tweede keer in haar nog jonge leven de dood in de ogen aan: “Ja, zelf had ik dat niet zo door maar mijn partner en ouders wel. Ze waren bang dat ik te snel door het leven zou gaan. Ik ben altijd een druk baasje geweest, doen doen doen. Nu moest ik mijzelf een schop onder mijn kont geven om rustig aan te doen. Dat is voor mij een uitdaging.”
Wat is het belangrijkste dat je daarvan leerde de afgelopen jaren: “Dat je vooruit moet kijken en niet achterom. Het is gebeurd. Je kan nog andere dingen doen. Je moet jezelf inprenten dat je blij en positief bent. Je helpt jezelf daarmee om je pad dat je voor je hebt makkelijker te maken.”
Heb je daarbij hulp gehad van een psycholoog of een mental coach? “Nee. Ik heb een familie.” Ze lacht. “Die namen die rol graag op zich. Ik kon en kan altijd met hun hierover praten. De hulp die ze me aanbieden, pak ik wel met beide handen aan. De verschillende ongelukken hebben me opgeleverd dat ik mezelf goed ken.”
Presteren op de Paralympische spelen
Maar het bracht haar nog meer. We gaan een stukje terug in de tijd. Naar Karin in het oranje volleybalshirt. Karins ogen beginnen te glimmen als we het hebben over de Paralympische spelen: “In 2007 wonnen we het EK en die gouden plak was gelijk een ticket voor de Spelen van 2008 in China. We wonnen brons. Dat was zo gaaf. WK’s en EK’s zijn leuk maar de Paralympisch zijn on the top. Je ziet verschillende sporters en sporten door elkaar heen, met allerlei beperkingen. Je bent niet alleen.”
Ze gingen voor goud en brons was eigenlijk ‘niet zo goed’: “Voor mij voelde het wel als een winstmedaille. We speelden de halve finale tegen Amerika en verloren. Twee dagen later moesten we tegen Slovenië voor brons. We hadden kort de tijd om de knop om te zetten. We hebben met elkaar gepraat en hebben gezegd, we gaan door. We willen die bronzen plak winnen en dat deden we. De koppen stonden goed, deze plak gingen we ophalen. Dat brons was voor ons. Na het laatste punt was er enorme blijdschap. Brons met een gouden randje. Het was het hoogtepunt van mijn carrière, je kan een medaille mee naar huis nemen.”
Karin deed nog twee keer mee aan de Paralympische Spelen. Met het Nederlands zitvolleybalteam werd ze 4e in Londen en 5e in Rio de Janeiro: “De eerste keer was dus wel echt het hoogtepunt. Het team is heel gemêleerd, jong en oud. De een mist een been de ander een arm en nog een ander heeft MS. De ploeg wisselt veel sneller van samenstelling. De oudere garde stopte in 2008. Met een jonger team gingen we door.”
Nu heeft Karin haar eigen bedrijf, Motivation Speaks. Ze maakt speeches voor het bedrijfsleven en voor gehandicapten: “Ik geef ze ook hier een schop onder de kont. Mijn speeches gaan over omgaan met tegenslagen. Daarvoor ben ik wel gekwalificeerd.” We lachen. Overgekwalificeerd.
Karin inhuren als spreker? Stuur haar een berichtje via LinkedIn.
In verband met deze hersenbloeding, kan Karin niet meer zo vloeiend spreken als voorheen. Dit zal je ook horen in het interview wanneer je de podcast luistert. We hebben het gesprek, meer dan ik gebruikelijk doe met mijn gasten, samen goed voorbereid. Karin wist een groot deel van de vragen vooraf. In nauw overleg met Karin hebben we het interview zodanig geedit, dat we hopen dat je plezierig kunt luisteren. Met alle respect naar haar huidige situatie van haar spraak. Karin, dankjewel voor dit indrukwekkende gesprek en jouw inspirerende positiviteit. Je luistert de aflevering via jouw favoriete podcast app.
